Zmiana skórna spowodowana kontaktem ze związkiem chemicznym, infekcją lub nadwrażliwością na leki może oznaczać zakażenie rumieniem wysiękowym wielopostaciowym.
Przyczyny pojawienia się tego rodzaju zmian skórnych nie są do końca znane.
Najczęściej odpowiedzialne są za niego wirusy bądź bakterie. Schorzenie może występować w trzech wariantach.
Objawy
Rumień wysiękowy wielopostaciowy powstaje w skutek zakażenia wirusowego lub bakteryjnego. Bywa również konsekwencją nadwrażliwości na niektóre leki (np. sulfonamidy, antybiotyki ß-laktamowe, furosemid, barbiturany, sole złota, propranolol, tetracyklina, aspiryna) oraz powikłaniem po mycoplazmie lub histoplazmie (choroby wywołane przez grzyby). Do najbardziej charakterystycznych objawów rumienia wysiękowego wielopostaciowego zalicza się gorączkę , pęcherze, świąd oraz pieczenie. Medycyna wyróżnia trzy typy tego schorzenia, dlatego też nie wszystkie objawy muszą pojawić się u jednego pacjenta.
Pierwszemu rodzajowi rumienia - erythema multiforme minor, towarzyszy zaczerwieniony obrzęk, przypominający kształtem pierścień. Sporadycznie na skórze (głównie na kończynach) chorego pojawiają się pęcherze, które po pęknięciu tworzą nadżerki
Druga odmiana schorzenia to zespół Stevensa-Johnsona (erythema multiforme major). W przeciwieństwie do pierwszego typu pęcherze, zamiast na kończynach pojawiają się przede wszystkim na błonie śluzowej (jama ustna, narządy płciowe). Pękające pęcherze zmieniają się w nadżerki, które w tym przypadku znacznie utrudniają funkcjonowanie organizmu. Zespół Lyella to trzeci i zarazem najcięższy rodzaj rumienia wysiękowego wielopostaciowego. Zmiany skórne zajmują błony śluzowe oraz niemal 90proc. powierzchni skóry. Podobnie jak we wszystkich typach choroby z pękniętych pęcherzy powstają nadżerki, które prowadzą do tzw. spełzania naskórka (odpadanie dużych warstw naskórka).
Diagnoza
Rozpoznanie opiera się przede wszystkim na wywiadzie z pacjentem oraz badaniu fizykalnym. Podstawą w diagnozie jest określenie przyczyny wystąpienia rumienia wysiękowego wielopostaciowego, niestety udaje się to tylko w 50 proc. przypadków. W przypadku pierwszego typu ważne jest rozróżnienie zmian wywołanych przez rumień od tych występujących przy pokrzywce festonowatej i pemfigoidzie (autoimmunologiczna choroba skóry).
Leczenie
Pierwszym etapem leczenia jest wyeliminowanie leku lub czynnika wywołującego nadwrażliwość. Kolejne kroki uzależnione są od rodzaju schorzenia. W najłagodniejszej postaci wystarcza podanie antybiotyków i zewnętrzne stosowanie maści na oparzenia. Jeśli u pacjenta został zdiagnozowany zespół Stevensa-Johnsona lub zespołu Lyella chory musi pozostać w szpitalu i być pod stałą opieką specjalistów od oparzeń. Uzupełniania się elektrolity, nawadnia. Dodatkowo pacjentowi podaje się duże dawki immunoglobulin i cyklosporyny. Sporadycznie w leczeniu wykorzystuje się glikokortykosteroidy, jednak zdania co do ich skuteczności są podzielone.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz